Του Φίλιππου Βαμβουκάκη
Ότι κατασκευάζονται ειδήσεις, είναι γνωστό. Οι ειδήσεις αυτές όμως υπάρχουν επειδή βρίσκεται ένα ήδη προπαρασκευασμένο κοινό έτοιμο να τις πιστέψει! Υπάρχει ως διαχρονική εφεδρεία το εν υπνώσει βρισκόμενο κοινό των «Πρεσπών», έτοιμο ανά πάσα στιγμή, με την πρώτη «είδηση», να «ξυπνήσει» και να αναλάβει δράση…
Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε, αρκεί να υπηρετεί το αφήγημά τους, κύρια όμως αυτό που με επιμονή και συστηματικά έχει εμπεδωθεί ως εθνική ταυτότητα, ως το συλλογικό «Εμείς», πάντα σε αντιδιαστολή με τον «Άλλον»…
Δεν είναι το «Εμείς» της κοινής πολιτισμικής διαδρομής και των κοινών οικουμενικών αξιών με τον «Άλλον», δεν είναι το «Εμείς» του Ρήγα Φεραίου, αλλά αυτό το «Εμείς» που δομείται απέναντι, αντίθετα και ενάντια στον «Άλλον»…
Βρισκόμαστε στον αιώνα των μεγάλων αντιθέσεων: από τη μια ο ψηφιακός κόσμος, η τεχνητή νοημοσύνη, η ρομποτική, ο ηλεκτρονικός επικοινωνιακός πλουραλισμός και από την άλλη η κυριαρχία ενός σύγχρονου πολιτισμικού «Μεσαίωνα», των πρωτογενών «άγριων» ενστίκτων. Είναι ένας ιδιότυπος «Μεσαίωνας» των πολλαπλών πληροφοριών και των λιγοστών γνώσεων, που εκδικείται το Διαφωτισμό.
«Άγρια ζώα» εγκλωβισμένα στα κλουβιά της τηλοψίας, παγιδευμένα από καθοδηγούμενες ανασφάλειες, και ιδεολογίες του μίσους, στοχοποιούν «φυσιολογικά», αυτούς που επίσημα βαπτίζονται «ασύμμετρη απειλή» για τη χώρα, αναλαμβάνοντας «δράση», υποκαθιστώντας σε πολλές περιπτώσεις την πολιτεία.
Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική: το έθνος σε «πατριωτική» έξαρση εξαλλοσύνης, στρέφεται ενάντια στους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου. Αυτό ακριβώς δηλαδή που επιζητεί και στοχεύει ο στριμωγμένος στα σκοινιά κατά φαντασία Σουλτάνος, για να εκβιάσει, να αποσταθεροποιήσει, να φοβίσει την Ευρώπη. Όλο αυτό δε λέγεται διαχείριση. Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί στην κοινή λογική. Ο εκβιασμός πέτυχε παράγοντας άμεσα αποτελέσματα!
Ολόκληρος ο «πολιτισμένος» κόσμος, αυτός που παρεμβαίνει παντού όπου υπάρχει «τροφή» γεωπολιτική, ενεργειακή, οικονομική, στέκεται «αμήχανος» μπροστά στα αποτελέσματα των επιλογών του. Για αλληλεγγύη και κοινή πολιτική της Ευρώπης των «οραμάτων» και του ανθρωπισμού, ούτε λόγος. Την υποκριτική παράσταση των θεσμικών παραγόντων στον Έβρο θα μπορούσε να την είχε στήσει ο αυθεντικός Πόντιος Πιλάτος.
Τα «ξεβράσματα», τα «σκουπίδια» της παγκόσμιας καπιταλιστρικής επιθετικής τάξης, οι όμηροι του Ερντογάν, είναι τα εύκολα θύματα, που πρέπει να σηκώσουν όλα τα κρίματα, όλες τις «εθνικές» αποτυχίες και τις παραλήψεις μιας υποκριτικής πολιτικής τάξης, που δίνει επικίνδυνες παραστάσεις ανευθυνότητας και καιροσκοπισμού. Πάνω σε αυτά τα αποκαΐδια όμως χτίζονται πολιτικές καριέρες αβγαταίνουν περιουσίες…
Υπάρχει ένα λεπτό σημείο που ξεχνάμε: Οι απέναντι είναι άνθρωποι. Πέρα από τις πολιτισμικές διαφορές, είναι και παραμένουν άνθρωποι και ας τους έχουν αφαιρέσει την αξιοπρέπειά τους. Στη μοίρα τους αντικατοπτρίζεται η μοίρα και η διαδρομή των «δικών» μας ανθρώπων σε άλλες εποχές. Οι περισσότεροι τους βλέπουν ως τέρατα, τους έχουν ήδη κατατάξει στην κλίμακα των υπανθρώπων, των «αντικειμένων» που μπορούν να καούν, να χτυπηθούν, να πνιγούν, να εξαφανιστούν… Εκφασισμός της κοινωνίας λέγεται αυτό.
Μέσα στην κρίση άνθησαν όλα τα λουλούδια… Ο φασισμός και ο ρατσισμός μπόρεσαν να γίνουν συστατικά στοιχεία της καθημερινότητας. Ο ρατσισμός και ο μισανθρωπισμός έγιναν απαραίτητο «αξεσουράρ» των λαϊκών πολιτικάντιδων, των πρεσβευτών των «απλών», «πρακτικών» και «παστρικών» λύσεων. Είναι μια πορεία στο μονοπάτι της «τελικής λύσης»…
Τα αποτελέσματα παράγονται πολύ γρήγορα: Ακούμε για ξερονήσια, για ευθείες βολές, για λαθροεισβολές… Οι λέξεις χτυπούν σα μαστίγια και διαμορφώνουν ήδη το ζοφερό μέλλον και μια νέα γενιά απόλυτα χειραγωγημένων «γραικύλων»: αποτελούν τους χρήσιμους ηλίθιους, τους κομπάρσους του κατεστημένου, σε μια τραγωδία που τραβάει τη χώρα στην έρημο του εθνικισμού.
Όχι δεν μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να αφήσουμε να μονοπωλούν τη σημαία και να εκπροσωπούν τη χώρα η βαρβαρότητα και ο μισανθρωπισμός. Όπως επίσης δε μπορούμε να αφήσουμε να αναβιώσει το παρακράτος του υποκόσμου, όπου οι σύγχρονοι Γκοτζαμάνηδες κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι ασκώντας εξουσία και καθορίζοντας την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας. Η πατρίδα είναι κάτι χειροπιαστό και οργανωμένο: Έχει αξίες, κώδικες συμπεριφοράς, σχέδια διαχείρισης κρίσεων, πολιτισμό, πολίτευμα, νόμους. Δεν είναι κάτι αφηρημένο, αφημένο στις διαθέσεις και το θυμικό του καθενός φανατισμένου «τζιχάντ». Εσείς φταρνιστήκατε σήμερα εθνικά;
